یکی بود، یکی نبود

یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
دختری نشسته بود
خیره بود غمگین به ماه آسمون
ماه هم گریه میکرد به حال اون
هی میگفت ای ماهِ من جون ندارم
من دیگه طاقت موندن ندارم
خستمه از اینکه بم میگه نیا
خستمه نه میاره، بسه خدا!
من اگه اونم نخواد منو چجوری سر کنم
بدون نگاه اون روزُ چجوری شب کنم
بش میگم دوستم نداری!؟ اره خب تو حق داری
منم اون ادم روسیاه که چشمش نداری
هی میگفتم که میاد یه روزی که سفر کنم
توی کربلا میشم زائر و غم به در کنم
نمیدونستم یه روز میاد که من عاشق بشم
ببینم روی تو رو، اون ادم قبلی نشم، عاقل بشم
یه روزی گفتم بسه! میام به سمت کربلا
برگه‌مو میگیرم و میام به سوی نینوا
برگه رو این دختر بیچاره رفت که بگیره
اما هی نه شنید و گذشت و دید خیلی دیره
شبا مهمون چشاش اشک بود و ابرای تیره
آسمون دل که میگن ابریه، خودِ اینه
همه قسمت میشد و مهمون آقا میشدن
ولی این دختر ما درها به روش بسته بودن
میدونی چقدر از آدما این دختر بد دیده؟
میدونی هر جا که رفت بن بسته و بد شنیده؟
میدونی دلش برات تا آسمون هفت میره؟
میدونی دنیا چقدر بهش داره سخت میگیره؟
آقا اون روز که اومدم کربلات ببینمت
چادرم گِلی شد و گم شدم و ندیدمت
اخرین نگاه من اون گنبد طلایی بود
اما وقتی گم شدم همه جا تار و اشکی بود
آقا من گم شده بودم توی بازار یهویی
حس میکردم روضه ی بازارُ واسم میخونی
چادرم خاکی بود و غربت اسیرم کرده بود
هیچکسی باهام نبود، تنهایی پیرم کرده بود
هر چی میرفتم جلو انگار که بدتر میشدم
حس میکردم که ولم کردی و ترسیده بودم
بعد که من ندیدمت گفتن باید برم خونه
میخواستم همونجا جون بدم، ولی نرم خونه
اخه من مگه به جز این حرمت خونه دارم؟
مگه من جز بودنِ کنارِ تو خواسته دارم؟
من بدون تو میمیرم، خودتُ ازم نگیر
میخوام تا نفس دارم صدات کنم روتو نگیر
اینا رو‌ میگم به ماه آسمون
که شاید اون برسونه به تو ای اروم جون
ماه هنوزم داره گریه میکنه
میگه اینه درد عاشقا، همش زجر و جنون
ماه من بگو بهش اخر یه روز
دخترک میاد پیشت چه دیر چه زود
روی خاکش بیا و سری بزن
خاک کربلا باشه مزار اون...

 

دخترِ نخل ها

-ولی من این سری دل تنگ خود خودتم  آقای امام حسین .. اگه قبلا غمام رو وصل میکردم به غمت.. الان دیگه واقعی واقعی دلتنگ خودتم :)

 

- آقا! فرض کنید یه دختر بچه ی پنج ساله داره حرف میزنه. من محتشم نیستم :)