ساکن نخل های طریق العلماء
با تمام وجود دارم میبینم وقتی خوابگاهم سطح دغدغه هام و تفکراتم و انگیزه و خلوتم با خودم به طرز چشمگیری تنزل پیدا میکنه به دغدغه ها و وقت گذرونی های بیخود.
راه حلی برای حفظ روحیه ی دغدغه مندی و هدفمندی تو این شرایط به ذهنتون میاد؟ پذیرای پیشنهاداتتون هستم :)
فقط می تونم بگم هیچ کس و هیچ چیزی نمی تونه به ما کمک کنه جز خودمون.
باید تلقین کنیم، انرژی مثبت تزریق کنیم، ایجاد انگیزه. هدف داشته باشیم. ما که دم از خدا و اهلبیت می زنیم،
سعی کنیم قوت و قدرت رو از اونها دریافت کنیم و به شیطان که مظهر تنبلی و بی انگیزه گی و خمودی هست غلبه کنیم.
بقول استاد ما: ابد در پیش داریم.
بجنبیم. دیر شد.☺️😘
ظعیف ترین مرکب ها ، از قوی ترین حافظه ها ماندگارترند.. شما هم بنویس.. اهدافت رو بنویس و جایی بزار که مدام جلو چشمت باشه ، تا فکر و خیال اضافی نتونه جاشونو پر کنه
اینو تو کانال یکی از رفقا خوندم و واقعا خجالت کشیدم :)...
امشب باخبر شدم یه دختر دو رگه‌ی ایرانی ژاپنی به اسم پرنیا ماتسوشیما که مستبصر بوده(سنی شیعه شده) مدتی قبل برای تبلیغ اسلام به ژاپن برمیگرده.
چون تبلیغ عمومی دین در ژاپن ممنوعه در تنها مسجد اهل سنت، اسلام رو تبلیغ میکرده و بعد افراد رو به جلسات خصوصی می‌کشونده که اونجا براشون از امیرالمومنین بگه و شیعه‌شون کنه.
معمولا سراسر دنیا جمعیت شیعیان خیلی کمه و اکثرا اسلام رو به اهل سنت و در بعضی کشورها مثل ژاپن به وهابیت می‌شناسن.
وهابیون که مبلغین پرقدرت و بانفوذ اسلام در سراسر دنیان وقتی متوجه فعالیت‌هاش میشن با کمک یکی از بستگان همین دختر در یک تصادف ساختگی بهش آسیب زده و بعد رگش رو میزنن!
امشب چهلم این دختره و امشب خبر شهادتش رو علنی کردن.
میدونید این دختر فقط ۱۷ سالش بوده
درحالی که وقتی فعالیت‌هاش رو می‌بینی فکر می‌کنی یه خانم ۳۰ ساله است.
کاش شاگردهای منم یاد بگیرن روح سن نداره. کارهای بزرگ با روح انجام میشه و روح ابدی ازلیه.
ما برای موثر بودن، برای جهانی شدن به سن زیاد نیاز نداریم
به روح عمیق نیاز داریم.
کاش یاد بگیریم خودمون رو بچه نبینیم
خودمون رو ناتوان نکنیم!
روح با تعقل عمیق و با رنج وسیع میشه.
برای کارهای بزرگ نیاز نیست ۴۰ ساله باشی
میشه ۱۷ سالت باشه و دشمن برای حذفت نقشه بکشه.
میشه ۱۷ ساله باشی و بزرگ فکر کنی
ببین ، شما نمیتونی جدای از هم اتاقیهات زندگی کنی.. تو اون به قول خودت قوتی کبریت درس خوندن سخت نیست.. غیرممکنه. مجبوری یه مکان مشخص و به دور از اون فضا پیدا کنی برا درس خوندن.. گوشه حیات.. پشت بوم.. کتابخونه.. خلاصه یه گوشه کنار دیگه پیدا کن
به نظرم خوابگاه رو به همون اسمش بشناسید. بیشتر برای خواب و حالا استراحتی.. خوراکی چیزی..
به خصوص که جو اطرافتون اینطوریه.. به نظرم خیلی نمیتونید درس بخونید و تمرکز کنید روی اهداف و.. سعی کنید برید کتابخونه دانشگاه، البته من محیط دانشگاهتون رو نمیشناسم.. نمیدونم چه امکاناتی داره، چقدر از خوابگاه دوره.. تا ساعت چند بازه و..
ولی، کلا سعی کنید از این افراد جدا بشید، باهاشون بحث هم نکنید الا اینکه آدمی رو ببینید که واقعا قلبا دوست داره بشنوه و حتی تاثیر بگیره..
اگر خوابگاه تو محیط دانشگاه هست، یا نزدیکه، یا خلاصه این امکان وجود داره، کلا برنامتون رو بگذارید مطالعه و تحقیق و.. تو محیط کتابخونه، تا عصری چیزی که دیگه بیاید خوابگاه، اونم برای استراحت و غذا و خواب و.. حالا کتابخونه میتونه سایت دانشگاه هم باشه گاهی وقتا.. گاهی وقتا هم یه کلاسی که مثلا بتونید ازش استفاده کنید برای مطالعه تو خلوت :)
